نوشتن یا ننوشتن

هر چی می خورم سیر نمی شم. باز احساس گرسنگی دارم. بعضی وقتها این جور می شم. خیلی وقت بود این حس رو نداشتم. آخر دوره ژاپن خیلی برام پیش می آمد. این دوره آلمان خیلی شبیه دوره ژاپن شده.
دیشب هی نوشتم هی دیلت کردم. هی نوشتم باز دیلت کردم. الان چند وقته هی می نویسم هی دیلت می کنم. یا اصلا پابلیش نمی کنم.آخرش هم چند خطی که نوشته بودم پریدبا خیال راحت گرفتم خوابیدم.
راستش حوصله ندارم هی خودم رو توضیح بدهم. هی بگم بابا این نظر منه حکم کلی نیست. این اتفاق برای من افتاده من این حس به من دست داده. اصلا ولش کنید. گاهی وقتها ایرانی ها رگ غیرت آلمانی شون از خود آلمانی هم بیشتره. این خیلی خودش موضوع مهم و جالبی هست.
گاهی وقتها از این همه تعصب خندم ام می گیره.

برعکسش رو نمیدونم اما برای کسانی که به سیستم آمریکا و کانادا خو کردند. زندگی در اروپا مخصوصا در آلمان خیلی وحشتناک سخت هست. سخت تر از آنی که تصورش رو می کردم. اعتراف می کنم رسما کم آوردم و بریدم.

دلم واسه دیدن قیافه های شاد لبخند های های ساده مردم تنگ شده. دلم برای یه قهوه حتی از نوع آبکی حتی از نوع تیم هورتونیش تنگ شده . آهای مردم من دلم تنگ شده دلم می خواد فریاد بزنم به هم بگم که چقدر این جا احساس غربت می کنم.


واقعا کسانی که آلمان پناهندگی گرفتند باید یه مدال صبر استقامت و تحمل هم بهشون داد. دمتون گرم بابا...

Tuebingen

موی سپید

هفته پیش بالاخره یه مو سپید تو وسط سرم پیدا کردم. از آن وقت تا حالا آهنگ مو سپید رو تو آینه دیدیم تو گوشم می پیچه. البته یه آهی بلند هم کشیدم.

با مادرم تلفنی حرف می زدم بهش می گم موهام داره سفید میشه. تا چشم بذارم شدم چهل سال راستی راستی دارم پیر می شم.
میگه : یه روزی به عکس هات نگاه می کنی میگی این جا فقط چهل سالم بود. چقدر جوان بودم.
چقدر این حرفش عمیق بود. چقدر روم تاییر خوب گذاشت کلی احساس جوانی کردم.

برای دایی امیر عزیز هم بگم اینقدر بچه دار شدن گرفتارم نکرده که دست از جهان گردی بردارم . فقط ناچارم این قسمت وبلاگ گردی رو کمی تا قسمتی حذف کنم.

براتیسلاو

فرست لیدی

موزه هولوکاست برلین

رفتیم برلین نهارش خیلی بد بود. اما رییس جمهورش نه تنها بد بو نبود خیلی هم خوش بو بود.
به دخترک گفت: در آینده باید جای ددی تو بگیری ها... دخترک هم صاف برگشت گفت: نه! من میخواهم فرست لیدی بشم :)