امروز يه سری سوال رو جواب ميدم. البته ديگه خود سوال ها رو نمي نويسم. اما جواب ها رو طوری مي نويسم که سوال مشخص باشه. اگر جواب ای ميلی رو نمی دم ٬ فقط وقت ندارم. شرمنده هم کسانی که سوال کردن و من تا حالا جواب ندادم.
- دولت ژاپن به بچه ای که در ژاپن متولد شده٬ نه تنها پاسپورت ژاپنی نميده ٬ بلکه اجازه اقامت و ويزا بچه هم تابع شرايط و ويزا پدر مادر بچه هست. متولد شدن در ژاپن هيچی امتيازی برای شما يا بچه شما نداره. اگر ویزا نداشته باشدی دولت بی رو دربایستی ژاپن سر زایمان هم شما رو اخراج میکند.
- دولت ژاپن بارها اعلام کرده که چون کمک های انسان دوستانه زیادی (؟؟) انجام میدهد. تحت هیچ شرایطی پناهنده قبول نمیکند. خیلی خیلی سخت کسی بتوانه از ژاپن پناهندگی بگیرد.
- ازدواج با شهروند ژاپن هم به راحتی شما رو دارای پاسپورت ژاپنی نمي کند. ظاهر یه چند سالی باید هر سال برای دریافت اقامت اقدام کنید. بعدش هم برای دريافت پاسپورت ژاپنی بايد پاسپورت قبلی خود را تحویل دولت ژاپن بدهيد. بنابراين از امتياز شهروند کشور ديگری بودند بی بهره خواهيد شد. دوست ايرانی من که با ژاپنی ازدواج کرده٬ بعد گرفتن پاسپورت ژاپنی ٬ برای رفتن به ايران بايد حالا به عنوان يه شهروند ژاپن از دولت ايران درخواست ويزا کند٬ از آن جايی هم که شوهر اين خانم تو سفارت ژاپن (سالها قبل) کاره مهمی بوده ٬ حالا دولت ایران بهش ویزا نمیده و کلی دچار مشکل شده و نمیتوانه برای دیدن خانواده اش به ایران برود.
- اگر با ژاپنی ازدواج کنی٬ و پاسپورت را عوض نکنی. آن وقت آگر همسرت فوت کنه در مورد گرفتن ارث و در بعضی از موارد حتی اقامت هم دچار مشکل جديدی خواهد شد.
- دکترا گرفتن از دانشگاههای ( منهای چند دانشگاه خيلی مشهورش که شنيدم خيلی سخت هست) ژاپن به مراتب راحت و آسان تر از دانشگاه های کشوری مثلا کانادا هست. چرا؟
چون اولا اکثر دانشگاههای ژاپن شرط تافل يا امتحانی برای زبان انگليسی ندارد. زبان ژاپنی هم که هيچی بلد نباشی هم مشکلی نيست. تا همين جا کار خيلی راحت ميشه.
- من ایرانی های رو دیدم که حتی نمی توانستند خودشون رو به انگلیسی معرفی کنند ٬ ولی وارد دانشگاه شدند.
- من خودم رفتم ژاپن هیچی ژاپنی بلد نبود. زبان انگلیسی به هیچ عنوان برای زندگی در ژاپن کافی نیست. اما خیلی لازم هست.
- دانشگاه به دانشگاه شرايطش فرق مي کند. حتی تو یک دانشگاه رشته به رشته هم شرايطش فرق ميکند. تو ژاپن اين استاد راهنما شما هست٬ که تصميم می گيره شما باید چی کار کنید ٬ چی بخوانید. چی پاس کنید. خود دانشگاه کلا مثل بقيه جای دیگر دنيا شرايط نوشته شده و شسته رفته نداره.
مثلا يه استاد خيلی تاکيد زياد به ياد گيری شما در زبان ژاپنی دارد. يکی رو حضور شما در دانشگاه که از کله سحر تا نصف شب بايد در دانشگاه باشی٬ تاکيد دارد. يکی رو تعداد پي پر شما خيلی تاکيد داره.
يکی مثل استاد ما ميگه اصلا دانشگاه نيا ٬ ژآپنی هم نخوان ( يه وقتی به شوخی هم ميگه حتی انگليسی هم نمي خواهد) سه تا پی پر تو مجله آ .اس آی چاپ کن آنوقت بيا دفاع کن.
البته این آقا دیگه خیلی نوبره به یکی از دانشجویان که خیلی کارش خوب بوده گفته تو باید پنج تا پی یر داشته باشی تا بتوانی دفاع کنی. يکی هست با يه کنفرانس سر ته يه دوره دکترا رو هم مياره. خلاصه هر وقت استاده گفت ميتوانی دفاع کنی. دوره تموم شده. استاد تشخيض بده نمي توانی دفاع کنی٬ خدايان هفت گانه هم نميتوانند واسات کاری کنند.
- برای یاد گیری زبان و فرهنگ ژاپنی در ايران من نمیدونم باید به کجا مراجعه کنید. اما احتمالا سفارت ژاپن کلاس هایی رو در اين زمينه دارد.
- دولت ژاپن هر ساله در سه مقطع ليسانس ٬ و فوق ليسانس و دکتری تعداد اگر اشتباه نکنم ۱۶ يا ۱۷ نفر در مقطع دکتر و فوق ليسانس انتخاب می کند( برای ليسانس رو اصلا هيچ اطلاعی ندارم)
- برای دوره های ليسانس تا جايی که ميدونم اول يه امتحان زبان انگليسی مي گيرند٬ کسانی که قبول شوند٬ امتحانی که من شنيدم به مراتب سخت تر از کنکور سراسري ايران هست را بايد بگذراند.
کسانی که اين امتحان رو قبول شوند ماهيانه چيزی حدود ۱۴۰ يا ۱۳۰ هزار ين مي گيرند. که برای زندگی در ژاپن رقم نسبتا خوبی هست. علاوه برا اين شهريه دانشگاه رو هم نمی پردازند.
برای دوره فوق ليسانس و دکتری ۱۸۰ يا ۱۷۰ هزار ين دولت ژاپن بورس ميده. ( که سال به سال از مبلغش کم ميکنه٬ شنيدم کلا دولت تصميم داره با توجه به اين که دانشگاه ها رو ميخواهد خصوصی کنه اين بورس ها رو لغو کنه)اما باز به نسبت پول خوبی هست برای زندگی در ژآپن.
-برای گرفتن اطلاعات در مورد این بورس بايد به سفارت ژاپن در تهران مراجعه کنيد.
- تو روزنامه يوميوری شيمبون خواندم که دولت دو تا هدف رو از دادن این بورس ها دنبال مي کنه . يکی هدف فرهنگی هست. عمده کسانی که بورس می گیرند از کشورهای جهان سوم هستند. اکثر اینها بعد از پایان تحصیل وقتی به کشور خودشون بر گردند تو پست های مهم قرار می گیرند. و از آن جایی که با زبان و فرهنگ ژاپنی تا حدودی آشنایی دارند٬ دولت ژاپن می تواند اهداف و برنامه های خودشو تو آن کشور ها بهتر پیش ببره.(عمده ایرانی های که از ژاپن دکتری گرفتند ٬تو ايران جذب دانشگاهها شدند ٬ خب اين تا حدی زيادی به رابطه فرهنگی دو کشور کمک مي کند)
بیشتر دانشجویان کارهایی رو که باید یه کارشناس انجام بده. تحت عنوان تز شون انجام میدهند. به همین دلیل کلا رویکرد دولت این هست که دانشجو تو رشته هایی که کارهای آزمایشگاهی داره بیشتر میگیره.
از آن جایی که جذب مرکز صعنت و دانشگاه ژاپن شدند برای خارجی خیلی سخت و غیر ممکن هست. بیشتر این دانشجویان رو یه جوری هدایت میکنند بعد هم که کارشون تموم شد. یه بلیط میدهند دستشون و روانه کشور خودشون میکنند. دولت خیلی سعی داره که دانشجویان حتما به کشورخودشون برگردند. تا لابد آن هدف فرهنگی اش تامین شود.
- کلا هر خارجی که يس و نو گفتن بلد باشه تو ژاپن معلم زبان انگليسی هست. چرا ؟ چون اولا ژاپنی ها شديدا پول دار هستند. دوما خيلی خوب پول خرج ميکنند و اصلا خسيس نيستند.سوما برای زبان انگليسی و ياد گرفتنش خيلی اهميت قايل هستند.
- مدارس ژاپنی از تمام خارجی های که تو درو بر شون هستند ٬ دعوت ميکنه که ماه يکی دو بار بياند برای بچه های مدرسه از فرهنگ و کشور شون بگويند. که پول نسبتا خوبی هم به آن افراد مي دهند. ( مقایسه کنید با دانشجویان سایر جای دنیا که باید کارهای خیلی سخت با ۶ یا ۷ دلار انجام بدهند)
يکی از جاهايی که مدارس مي تواند افراد از کشورهای مختلف پيدا کنند٬ دانشگاهاست. بنابراين اکثر دانشجويان تو اين برنامه ها شرکت مي کند و ماهيانه يه پولی هم از اين راه بدست مياورند.
- کلا منهای بورس مانبو شو که مال وزارت آموزش و فرهنگ اسلامی( اين رو به شوخی نوشتم ها) هست بورس های خيلی زيادی تو ژاپن هست . که شاید مبلغش یه کم کمتر باشه.بنابراين کسانی که با همسران شون آمدند ژاپن و تصمیم وعلاقه دارند خودشان هم درس بخوانند. از شهریه سنگین دانشگاه نترسند . با کار کردن یا پیدا کردن بورسیه می توانند هزینه رو کاور کنند.
زنان تو گرفتن بورس شانس بهتری دارند. انکار بورس مخصوص زنان هم هست. سایت شون پیدا کردم لینکش رو میذارم.
این ها رو این جا نوشتم ٬ شاید جواب ٬ سوال کسان دیگری هم بود . باز هم هست که الان دیگه وقت دارم بنویسم. سوال دارید زود بپرسید .هر چند من پاسخگو تر از خاتمی نیستم. اما خب بالاخره جواب میدم.
- دولت ژاپن به بچه ای که در ژاپن متولد شده٬ نه تنها پاسپورت ژاپنی نميده ٬ بلکه اجازه اقامت و ويزا بچه هم تابع شرايط و ويزا پدر مادر بچه هست. متولد شدن در ژاپن هيچی امتيازی برای شما يا بچه شما نداره. اگر ویزا نداشته باشدی دولت بی رو دربایستی ژاپن سر زایمان هم شما رو اخراج میکند.
- دولت ژاپن بارها اعلام کرده که چون کمک های انسان دوستانه زیادی (؟؟) انجام میدهد. تحت هیچ شرایطی پناهنده قبول نمیکند. خیلی خیلی سخت کسی بتوانه از ژاپن پناهندگی بگیرد.
- ازدواج با شهروند ژاپن هم به راحتی شما رو دارای پاسپورت ژاپنی نمي کند. ظاهر یه چند سالی باید هر سال برای دریافت اقامت اقدام کنید. بعدش هم برای دريافت پاسپورت ژاپنی بايد پاسپورت قبلی خود را تحویل دولت ژاپن بدهيد. بنابراين از امتياز شهروند کشور ديگری بودند بی بهره خواهيد شد. دوست ايرانی من که با ژاپنی ازدواج کرده٬ بعد گرفتن پاسپورت ژاپنی ٬ برای رفتن به ايران بايد حالا به عنوان يه شهروند ژاپن از دولت ايران درخواست ويزا کند٬ از آن جايی هم که شوهر اين خانم تو سفارت ژاپن (سالها قبل) کاره مهمی بوده ٬ حالا دولت ایران بهش ویزا نمیده و کلی دچار مشکل شده و نمیتوانه برای دیدن خانواده اش به ایران برود.
- اگر با ژاپنی ازدواج کنی٬ و پاسپورت را عوض نکنی. آن وقت آگر همسرت فوت کنه در مورد گرفتن ارث و در بعضی از موارد حتی اقامت هم دچار مشکل جديدی خواهد شد.
- دکترا گرفتن از دانشگاههای ( منهای چند دانشگاه خيلی مشهورش که شنيدم خيلی سخت هست) ژاپن به مراتب راحت و آسان تر از دانشگاه های کشوری مثلا کانادا هست. چرا؟
چون اولا اکثر دانشگاههای ژاپن شرط تافل يا امتحانی برای زبان انگليسی ندارد. زبان ژاپنی هم که هيچی بلد نباشی هم مشکلی نيست. تا همين جا کار خيلی راحت ميشه.
- من ایرانی های رو دیدم که حتی نمی توانستند خودشون رو به انگلیسی معرفی کنند ٬ ولی وارد دانشگاه شدند.
- من خودم رفتم ژاپن هیچی ژاپنی بلد نبود. زبان انگلیسی به هیچ عنوان برای زندگی در ژاپن کافی نیست. اما خیلی لازم هست.
- دانشگاه به دانشگاه شرايطش فرق مي کند. حتی تو یک دانشگاه رشته به رشته هم شرايطش فرق ميکند. تو ژاپن اين استاد راهنما شما هست٬ که تصميم می گيره شما باید چی کار کنید ٬ چی بخوانید. چی پاس کنید. خود دانشگاه کلا مثل بقيه جای دیگر دنيا شرايط نوشته شده و شسته رفته نداره.
مثلا يه استاد خيلی تاکيد زياد به ياد گيری شما در زبان ژاپنی دارد. يکی رو حضور شما در دانشگاه که از کله سحر تا نصف شب بايد در دانشگاه باشی٬ تاکيد دارد. يکی رو تعداد پي پر شما خيلی تاکيد داره.
يکی مثل استاد ما ميگه اصلا دانشگاه نيا ٬ ژآپنی هم نخوان ( يه وقتی به شوخی هم ميگه حتی انگليسی هم نمي خواهد) سه تا پی پر تو مجله آ .اس آی چاپ کن آنوقت بيا دفاع کن.
البته این آقا دیگه خیلی نوبره به یکی از دانشجویان که خیلی کارش خوب بوده گفته تو باید پنج تا پی یر داشته باشی تا بتوانی دفاع کنی. يکی هست با يه کنفرانس سر ته يه دوره دکترا رو هم مياره. خلاصه هر وقت استاده گفت ميتوانی دفاع کنی. دوره تموم شده. استاد تشخيض بده نمي توانی دفاع کنی٬ خدايان هفت گانه هم نميتوانند واسات کاری کنند.
- برای یاد گیری زبان و فرهنگ ژاپنی در ايران من نمیدونم باید به کجا مراجعه کنید. اما احتمالا سفارت ژاپن کلاس هایی رو در اين زمينه دارد.
- دولت ژاپن هر ساله در سه مقطع ليسانس ٬ و فوق ليسانس و دکتری تعداد اگر اشتباه نکنم ۱۶ يا ۱۷ نفر در مقطع دکتر و فوق ليسانس انتخاب می کند( برای ليسانس رو اصلا هيچ اطلاعی ندارم)
- برای دوره های ليسانس تا جايی که ميدونم اول يه امتحان زبان انگليسی مي گيرند٬ کسانی که قبول شوند٬ امتحانی که من شنيدم به مراتب سخت تر از کنکور سراسري ايران هست را بايد بگذراند.
کسانی که اين امتحان رو قبول شوند ماهيانه چيزی حدود ۱۴۰ يا ۱۳۰ هزار ين مي گيرند. که برای زندگی در ژاپن رقم نسبتا خوبی هست. علاوه برا اين شهريه دانشگاه رو هم نمی پردازند.
برای دوره فوق ليسانس و دکتری ۱۸۰ يا ۱۷۰ هزار ين دولت ژاپن بورس ميده. ( که سال به سال از مبلغش کم ميکنه٬ شنيدم کلا دولت تصميم داره با توجه به اين که دانشگاه ها رو ميخواهد خصوصی کنه اين بورس ها رو لغو کنه)اما باز به نسبت پول خوبی هست برای زندگی در ژآپن.
-برای گرفتن اطلاعات در مورد این بورس بايد به سفارت ژاپن در تهران مراجعه کنيد.
- تو روزنامه يوميوری شيمبون خواندم که دولت دو تا هدف رو از دادن این بورس ها دنبال مي کنه . يکی هدف فرهنگی هست. عمده کسانی که بورس می گیرند از کشورهای جهان سوم هستند. اکثر اینها بعد از پایان تحصیل وقتی به کشور خودشون بر گردند تو پست های مهم قرار می گیرند. و از آن جایی که با زبان و فرهنگ ژاپنی تا حدودی آشنایی دارند٬ دولت ژاپن می تواند اهداف و برنامه های خودشو تو آن کشور ها بهتر پیش ببره.(عمده ایرانی های که از ژاپن دکتری گرفتند ٬تو ايران جذب دانشگاهها شدند ٬ خب اين تا حدی زيادی به رابطه فرهنگی دو کشور کمک مي کند)
بیشتر دانشجویان کارهایی رو که باید یه کارشناس انجام بده. تحت عنوان تز شون انجام میدهند. به همین دلیل کلا رویکرد دولت این هست که دانشجو تو رشته هایی که کارهای آزمایشگاهی داره بیشتر میگیره.
از آن جایی که جذب مرکز صعنت و دانشگاه ژاپن شدند برای خارجی خیلی سخت و غیر ممکن هست. بیشتر این دانشجویان رو یه جوری هدایت میکنند بعد هم که کارشون تموم شد. یه بلیط میدهند دستشون و روانه کشور خودشون میکنند. دولت خیلی سعی داره که دانشجویان حتما به کشورخودشون برگردند. تا لابد آن هدف فرهنگی اش تامین شود.
- کلا هر خارجی که يس و نو گفتن بلد باشه تو ژاپن معلم زبان انگليسی هست. چرا ؟ چون اولا ژاپنی ها شديدا پول دار هستند. دوما خيلی خوب پول خرج ميکنند و اصلا خسيس نيستند.سوما برای زبان انگليسی و ياد گرفتنش خيلی اهميت قايل هستند.
- مدارس ژاپنی از تمام خارجی های که تو درو بر شون هستند ٬ دعوت ميکنه که ماه يکی دو بار بياند برای بچه های مدرسه از فرهنگ و کشور شون بگويند. که پول نسبتا خوبی هم به آن افراد مي دهند. ( مقایسه کنید با دانشجویان سایر جای دنیا که باید کارهای خیلی سخت با ۶ یا ۷ دلار انجام بدهند)
يکی از جاهايی که مدارس مي تواند افراد از کشورهای مختلف پيدا کنند٬ دانشگاهاست. بنابراين اکثر دانشجويان تو اين برنامه ها شرکت مي کند و ماهيانه يه پولی هم از اين راه بدست مياورند.
- کلا منهای بورس مانبو شو که مال وزارت آموزش و فرهنگ اسلامی( اين رو به شوخی نوشتم ها) هست بورس های خيلی زيادی تو ژاپن هست . که شاید مبلغش یه کم کمتر باشه.بنابراين کسانی که با همسران شون آمدند ژاپن و تصمیم وعلاقه دارند خودشان هم درس بخوانند. از شهریه سنگین دانشگاه نترسند . با کار کردن یا پیدا کردن بورسیه می توانند هزینه رو کاور کنند.
زنان تو گرفتن بورس شانس بهتری دارند. انکار بورس مخصوص زنان هم هست. سایت شون پیدا کردم لینکش رو میذارم.
- اصولا دوران دانشجویی دوران بدبختی بی پول و نداری هست. من نمیفهمم این ایرانی های که تو ژاپن هستند٬ چرا اینقدر به نسبت ایران های تو جاهای دیگر دنیا به فکر پس انداز کردن و جمع کردن پول هستند. دوران دانشجویی که کسی پول پس انداز نمیکنه؟؟ بنابراین هر چی پول دارید٬ خرج کنید بعدا شغل خوب می گیرید حسابی ٬ول در می آورید پول دار می شوید. الامام الاتیلا
دیگه این که ما ایرلند رو انتخاب نکردیم. این ایرلند بود که ما رو انتخاب کرد. یکی کار این قلی بود. که من نمی خواستم با جوجو تنها تو ژاپن باشم. خسته بودیم از این همه پرواز قلی به اروپا و ژاپن. بنابراین قلی از کار ژاپن برای همیشه استعفا دادمن هم آمدم ایرلند روی یه تحقیق که قسمتی از آن تو دانشگاه کشور پیشرفته ٬ درحال توسعه٬ و عقب مانده هست٬ کار کنم. یه قسمتی که تو ایران انجام شد. تا سپتامبر هم این جا هستیم. بعد میریم کارلسروهه آلمان ( شاید هم ترتیبش به هم خورد) بعد هم کانادا. اما بهتون بگم مقصد نهایی ما آمریکا جهان خوار هست. حالا تا کی میرسیم به خانه نمی دونم. تکبیر
این ها اطلاعات و تجربه من هست. روش هیچ تعصبی ندارم.
دیگه این که ما ایرلند رو انتخاب نکردیم. این ایرلند بود که ما رو انتخاب کرد. یکی کار این قلی بود. که من نمی خواستم با جوجو تنها تو ژاپن باشم. خسته بودیم از این همه پرواز قلی به اروپا و ژاپن. بنابراین قلی از کار ژاپن برای همیشه استعفا دادمن هم آمدم ایرلند روی یه تحقیق که قسمتی از آن تو دانشگاه کشور پیشرفته ٬ درحال توسعه٬ و عقب مانده هست٬ کار کنم. یه قسمتی که تو ایران انجام شد. تا سپتامبر هم این جا هستیم. بعد میریم کارلسروهه آلمان ( شاید هم ترتیبش به هم خورد) بعد هم کانادا. اما بهتون بگم مقصد نهایی ما آمریکا جهان خوار هست. حالا تا کی میرسیم به خانه نمی دونم. تکبیر
این ها اطلاعات و تجربه من هست. روش هیچ تعصبی ندارم.
این ها رو این جا نوشتم ٬ شاید جواب ٬ سوال کسان دیگری هم بود . باز هم هست که الان دیگه وقت دارم بنویسم. سوال دارید زود بپرسید .هر چند من پاسخگو تر از خاتمی نیستم. اما خب بالاخره جواب میدم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر